رد شدن به محتوای اصلی

زندگی زیباست؛ همچون غزلی عاشقانه

زندگی باید کرد، چراکه زیباست و تکرار نشدنی

جستجوی این وبلاگ

نمایش پست‌هایی با برچسب ملک‌الشعرای بهار شعر آزادی

مشاهده همه

پست‌ها

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید

در اردیبهشت ۲۰, ۱۴۰۳

+0 ملک‌الشعرای بهار شعر آزادی

ملک‌الشعرای بهار شعر آزادی

دریافت پیوند
Facebook
X
Pinterest
ایمیل
سایر برنامه‌ها

پست‌های بیشتر

روزانه‌ها

همه عمر برندارم، سر از این خمار مستی

بایگانی

اوت 20242
ژوئیهٔ 20241
مهٔ 20244
آوریل 20242
مارس 20245
فوریهٔ 202423
ژانویهٔ 20249

امشب

ویکی پدیا

نتایج جستجو

جستجوی این وبلاگ

صفحات

Home
عاشیق دل‌خسته گؤر دلداره دؤندرمیش یوزون

مطالب پربازدید

یک پند ز من بشنو خواهی نشوی رسوا

"یک پند ز من بشنو"؛ غزلی زیبا از مولانا: یک پند ز من بشنو خواهی نشوی رسوا من خمره‌ی افیونم، زنهار سرم مگشا! آتش به من اندرزن، آتش چه زند با من؟! کاندر فلک افکندم، صد آتش و صد غوغا گر چرخ همه سر شد، ور خاک همه پا شد نی سر بهلم آن را، نی پا بهلم این را یا صافیه الخمر فی آنیه المولی اسکر نفرا لدا و السکر بنا اولی مولانا

امروز سرمست آمدم تا دیر را ویران کنم

آهنگ امروز سرمست آمدم، شجریان، شعر مولانا : این بار سرمست آمدم، تا جام و ساغر بشکنم ساقی و مطرب هر دو را، من کاسه‌ی سر بشکنم از کف عصا گر بفکنم، فرعون را عاجز کنم گر تیشه بر دستم فتد بت‌های آزر بشکنم امروز سرمست آمدم، تا دیر را ویران کنم گرز فریدونی کشم، ضحاک را سر بشکنم گر کژ بسویم بنگرد، گوش فلک را برکنم گر طعنه بر حالم زند، دندان اختر بشکنم چون رو به معراج آورم، از هفت کشور بگذرم چون پای بر گردون کشم، نو چرخ و چنبر بشکنم گر محتسب جوید مرا، تا در رهی کوبد مرا من دست و پایش در زمان، با فرق و دندان بشکنم من مرغ عالی همّتم، از آشیانه بَر پَرَم تا کرکسان چرخ را، هم بال و هم پر بشکنم من طائر فرخنده‌ام، در کنج حبس افتاده ام باشد مگر که وارهم، روزی قفس در بشکنم گر شمس تبریزی مرا، گوید که هی آهسته شو گویم که من دیوانه‌ام، این بشکنم آن بشکنم مولانا

من بدین خوبیّ و زیبایی ندیدم روی را

غزل عاشقانه‌ی زیبای سعدی شیرازی: من بدین خوبیّ و زیبایی ندیدم روی را وین دلاویزیّ و دلبندی نباشد موی را روی اگر پنهان کند سنگین‌دلِ سیمین‌بدن مشک غمّازست نتواند نهفتن بوی را ای موافق‌صورت‌ومعنی که تا چشم من است از تو زیباتر ندیدم روی و خوش‌تر خوی را! گر به سر می‌گردم از بیچارگی عیبم مکن! چون تو چوگان می‌زنی جرمی نباشد گوی را هر که را وقتی دمی بوده‌ست و دردی سوخته‌ست دوست دارد ناله‌ی مستان و هایاهوی را ما ملامت را به جان جوئیم در بازار عشق کنج خلوت، پارسایان سلامت‌جوی را بوستان را هیچ دیگر در نمی‌باید به حسن بلکه سروی چون تو می‌باید کنارِ جوی را ای گل خوش‌بوی! اگر صد قرن باز آید بهار مثل من دیگر نبینی بلبل خوش‌گوی را سعدیا! گر بوسه بر دستش نمی‌یاری نهاد چاره آن دانم که در پایش بمالی روی را

با من برنو به دوش یاغی مشروطه خواه

شعر زیبای دانه‌ی فلفل سیاه و خال مه رویان سیاه: با من برنو به دوش یاغی مشروطه‌خواه عشق کاری کرده که تبریز می‌سوزد در آه بعدها تاریخ می‌گوید که چشمانت چه کرد با من تنهاتر از ستار خان بی سپاه موی من مانند یال اسب مغرورم سپید روزگار من شبیه کتری چوپان سیاه هر کسی بعد از تو من را دید گفت از رعد و برق کنده‌ی پیر بلوطی سوخت نه یک مشت کاه کاروانی رد نشد تا یوسفی پیدا شود یک نفر باید زلیخا را بیاندازد به چاه آدمیزاد است و عشق و دل به هر کاری زدن آدم است و سیب خوردن، آدم است و اشتباه سوختم دیدم قدیمی‌ها چه زیبا گفته‌اند دانه‌ی فلفل سیاه و خال مه‌رویان سیاه عشق کاری کرد عشق کاری کرد عشق کاری کرد که تبریز می‌سوزد در آه

آتش به جانم افکند، شوق لقای دلدار

"لقای دلدار" ؛ شعر دلنشین شیخ بهایی: آتش به جانم افکند، شوق لقای دلدار از دست رفت صبرم، ای ناقه پای بردار! ای ساربان خدا را، پیوسته متصل ساز ایوار¹ را به شبگیر²، شبگیر را به ایوار! در کیش عشقبازان، راحت روا نباشد ای دیده اشک می‌ریز! ای سینه باش افگار! هر سنگ و خار این راه، سنجاب دان و قاقم راه زیارت است این، نه راه گشت بازار با زائران محرم، شرط است آنکه باشد غسل زیارت ما، از اشک چشم خونبار ما عاشقان مستیم، سر را ز پا ندانیم این نکته‌ها بگیرید، بر مردمان هشیار در راه عشق اگر سر، بر جای پا نهادیم بر ما مگیر نکته، ما را ز دست مگذار در فال ما نیاید جز عاشقی و مستی در کار ما بهائی، کرد استخاره صد بار شیخ بهایی

‏با پشتیبانی Blogger